Eerste week Kigoma

Jambo! Habari? (How are you?)

Al die talen… Engels, Nederlands en Swahili… verwarrend! Dan krijg je grappige situaties. Dan ben je plots onbewust in het Engels bezig tegen Sabrina als we alleen in het hotel zijn. Of dan gooi je plots een Nederlands woord tussen al het Engelse (Dan praat je tegen de head mistress: “Kijk, this is…”). Of één in het Swahili tussen al het Engels… Volgens Ulrike en Vincent (leraars zonder grenzen uit Antwerpen, ze zitten hier van september tot juni) verergerd dit enkel naar verloop van tijd. Dus dat beloofd! =D

We zijn effectief begonnen in the Carmel School. We hebben elk een klas. In iedere klas zijn er twee leekrachten. Waarom twee? Omdat er 75 kinderen in één klas zitten! =0
Het systeem is helemaal anders dan bij ons. En dat vond ik de eerste dagen ongelofelijk confronterend en ik had moeite om de zaken te relativeren.
- 75 kinderen van 4 jaar, 5 jaar en sommige 6 jaar
- Ze moeten al leren schrijven (waar de meeste kinderen nog helemaal niet klaar voor zijn.)
- De juf gaat rond met lat en potlood om per schrift kolommen te trekken en er A B C D in te schrijven. Maar er zijn 75 kinderen! En ondertussen hebben de kinderen die nog geen kolommen hebben, niets te doen (waardoor ze dan rumoerig worden)
- Wanneer de kinderen te rumoerig worden, of er luistert een kind niet, of het slaapt, of het weet iets niet, worden ze geslaan. Mijn leerkracht doet dit blijkbaar meer en harder dan de leerkracht van Sabrina. (Dus we gaan niet veralgemenen.)
Maar het is daardoor wel confronterend. Vooral als de leerkracht dan tegen kinderen die niet flink genoeg zijn zegt: “You see the new teacher? She will beat you!” =S
Maar 75 kinderen in één klas is niet te doen voor een leerkracht. Dus ergens versta ik het, maar daarvoor keur ik het wel niet goed.

Bangwé en Maendoleo Youth Centre zijn dan een leuke uitlaatklep.
In Bangwé worden we altijd heel hartelijk verwelkomd door de kinderen. Zij zijn zo gelukkig met kleine zaken. Heel ontroerend. Zo heb ik de eerste keer gevoetbald met een aantal kinderen. Zonder bal, maar met een flessendopje, en gelukkig dat ze waren! =)

Maendoleo Youth Centre is ook leuk. We zijn al gaan frisbeeën met de kinderen. Nuja kinderen… De jongste is 8 en dan gaat het tot 17 jaar. Ze zijn de kleutertijd dus al lang voorbij. Maar het is boeiend, en we passen ons wel aan. Bovendien zijn het sympathieke jongens, ook al kunnen de meeste geen noot Engels en moeten we alles met handen en voeten uitleggen of een tolk vragen =p, het lukt!

Vrijdag mochten we met Brother Pasco mee naar Newman College. Het was de laatste avond voor de studenten die 2 jaar samengewoond hebben. Er was een misviering, buiten onder de bomen. Eerst werden wij verwelkomd, dan moesten we helemaal naar voor om ons voor te stellen. Er werd gezongen en gedanst. Waauw, die kunnen er wat van! Het was echt prachtig.
We bleven slapen in kamers bij de Brothers. De volgende dag gingen we mee met de studenten picknicken op het strand. Leuk dus.
En vandaag gaan we werken voor school. =)
Want wie kan picknicken en zwemmen, kan werken ook.

Ik hoop dat de andere buitenlandse studenten het ook goed stellen (we hebben niet veel tijd om alle blogs te bekijken, wat ik heel jammer vind). Maar ik verlang al om alle verhalen te horen! Dus heel veel succes en plezier! (Voor iedereen, niet enkel voor de buitenlandse studenten.)

Zij die zich in de competenties gaan verdiepen, groeten u.

Veel liefs

Suzanne