Jambo!
De laatste loodjes...
Ik moest van mijn mamaatje nog een afscheidstekst schrijven zoals alle andere buitenlandse studenten.
Zeg nu nog dat ik niet goed luister. (Ik ben toch braaf =P)
Wij zijn vollop bezig met afscheid nemen en dit valt me zwaar...
Afscheid nemen van thuis was erg, maar dan wist je dat je terug ging, dit heb je nu niet.
Geniet nog van de laatste filmpjes (enkele van de bachelorproef) want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik op internet ga op zijn Tanzaniaans.
Belgenlandje met de vele inwoners: ik zie je gauw!
(Ik hoop dat ik hetzelfde kan zeggen over Kigoma.)
Maar een mens kan nu eenmaal niet van 2 walletjes eten. Of is het op 2 paarden rijden?
Veel liefs
Van een nog even tijdelijk Afrikaanse Suz
zaterdag 27 maart 2010
zondag 7 maart 2010
zondag 21 februari 2010
Alweer een beetje later
Even terug van lang niet op internet geweest.
Dus jambo! =D
Carmel School
Stage in de pre-primary school valt goed mee en soms ook helemaal niet. Het is een proces van uitproberen, vallen en terug ‘rechtkrabbelen’, succeservaringen voor jezelf maar ook voor de kinderen. Voor mij is het onder andere belangrijk dat de kinderen zich goed voelen bij je. Wat dan weer teweeg brengt dat ze met tientallen aan je rok (letterlijk ) trekken en in het Swahili om aandacht vragen. Wat als leerkracht dan niet gemakkelijk is om empatisch te werk te gaan, omdat je eerst nog moet vertalen wat de kinderen eigenlijk willen vertellen. Ja, praatrondes zoals ze het doen in België, daar is in de Carmel School gaan sprake van. 83 kleuters aan het woord laten, daar zou je meer dan 20 minuutjes voor moeten uitrekken.
Het is soms heel moeilijk als je plots alleen als niet-Swahili-sprekende-persoon voor zo’n grote groep kinderen staat die dan nog even elkaar opjutten en veel lawaai maken. Probeer daar dan maar eens boven te geraken met een liedje te zingen om ze af te leiden of om een klein spelletje te doen wanneer er geen kat aan het luisteren is of ze het niet verstaan in het Engels. Ik heb het één keer meegemaakt dat ik daar als hulpeloos gevalletje stond om met handen en voeten en een heel geforceerde stem de aandacht te vragen van de groep, om boven het lawaai uit te komen. (Ja, ik hoop dat ik geen stemknobbels kweek hier in Kigoma) Maar niets hielp. En bij zo’n situaties begin je te twijfelen aan je leerkracht zijn. Maar dan moest ik wel denken: hoeveel personen zouden zo’n grote groep actieve kleuters onder controle kunnen houden zonder een stok boven te halen? Want toen de leerkracht dan weer binnen kwam, een hele reutemeteut in het Swahili schreeuwde en met de stok zwaaide, toen werden de kinderen weer stil.
Dit was dus een niet zo leuke ervaring. =) Maar er zijn ook leuke situaties. Hoe trots kunnen kinderen niet kijken als je ze een pluim geeft voor hun inspanningen? Dan komen ze dolgelukkig met blinkende oogjes, een brede tandpasta-glimlach en met hun schrift in hun handen tot bij jou. ‘Teacher, teacher!’, zeggen ze dan heel enthousiast. Of als je een kleuter die er niet in slaagt om niet in spiegelbeeld te schrijven toch blijft aanmoedigen en dat hij heel trots zelf zijn duim in de lucht steekt wanneer het hem eens lukt. Dat zijn mooie momenten.
Sabrina en ik proberen ook wat didactisch materiaal in de klas te hangen. Zo hebben we een weekkalender in elkaar geknutseld en ‘domestic animals’ getekend, waar we dan iets mee doen in de klas. Heel vreemd hoe je thuis met papier kan gooien (thuis heb je tonnen papier liggen) maar hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Dus het materiaal dat mee is van thuis wordt zo nuttig mogelijk gebruikt. Kladpapier wordt gespaard en veilig opgeborgen tot het een volgende keer weer van dienst kan zijn. Thuis wordt kladpapier na één keer gebruiken zonder nadenken in de vuilbak gegooid.
Voor de stage in de Carmel School mogen we dus geen grootste eisen stellen (waar ik me in het begin liet aan vangen), kleine stapjes zijn noodzakelijk.
Banwgé
Ons project rond brede school mogen we in Bangwé uitvoeren. Daar werken we rond het thema hygiëne. We hebben een eerste idee rond het maken van zeep. Via gesprekken met Brother Benjamin (de verantwoordelijke van Bangwé) vernamen we dat er vroeger een broeder was die zorgde voor het maken van zeep voor de kinderen en jongeren. Maar die broeder is nu naar een andere plaats en het idee is met hem meegereisd. Er is nog steeds materiaal aanwezig om zeep te maken en wij zouden graag dit materiaal benutten in ons project. Hoe zouden we het willen invullen? We vragen rond aan broeders, mensen in de buurt of ze iemand kennen die geïnteresseerd zou zijn om zeep te maken. Die persoon zou dan het materiaal in Bangwé mogen gebruiken en in ruil zeep maken voor hen. Maar die persoon maakt zo ook zeep die hij kan verkopen en geld kan verdienen. Zo is er voor beide partijen een win-win situatie. Nu nog een persoon vinden die ons kan uitleggen hoe je zeep maakt en het zou zien zitten om iemand op te leiden. En dan moeten we nog iemand vinden die bereidt is dit werk op zijn/haar schouders te nemen.
Je ziet het staat nog in kinderschoenen, dus hopelijk kan ik er de volgende keer meer over vertellen.
De activiteiten die we geven aan de kinderen met een beperking in Bangwé zijn allemaal hygiënisch getint. Zo zijn we op een zonnige vrijdag naar lake Tanganyika getrokken met 3 kinderen, 3 stukken zeep, handdoeken en verse kleren. =D Wat wassen we eerst, wat dan, wat als laatst? En leuk dat de kinderen deze trip vonden!
Maendeleo
Elke zaterdagavond is er in Maendeleo ‘bungalow’. Heel boeiend, hoor. Alle kinderen/jongeren/ouderen die daar wonen verzamelen dan. Er wordt gezongen, geklapt, gedanst. Van een samenhorigheidsgevoel gesproken.
We hebben ook Brother Stan ontmoet. We hebben even kort met hem gesproken en vernamen dat hij binnenkort weer vertrekt. Hij was blij dat hij even terug was in Maendeleo en we merkten dat de mensen daar ook blij waren met zijn aanwezigheid.
Cultuur
Ik wist niet waaronder ik volgende vertelling moest plaatsen, dus ik plaats het onder cultuur want zoals we hier al gemerkt hebben is geloof voor vele mensen heel belangrijk. Daarom hebben we ook op een zondagvoormiddag een misviering bijgewoond.
Sabrina en ik waren samen met nog 3 andere studenten van België door Deo (van het radiostation van Kigoma) en Brooke (een sympathieke Amerikaanse missionaris) uitgenodigd om naar de kerk te gaan. Vrouwen moeten iets op hun hoofd dragen (zoals dat heel vroeger bij ons ook was). De misviering duurde een tijdje maar was heel boeiend. Maar op het einde was ik wel blij dat die sjaal van mijn hoofd mocht, want het was heel warm! =p
Iets wat niet zo hard met de cultuur te maken heeft, maar er toch aan gelinkt kan worden: Sabrina. =p Oke, ik zal mezelf even verduidelijken: Sabrina heeft een onsteking op haar voet. Ze is gestoken door een mug en door het zand en de warmte is heel haar voet begonnen opzwellen tot een mooie rode ballon. Met veel rusten en antibiotica nemen, zal ze er zel bovenop geraken. Ik heb dan ook alleen naar de Carmel School geweest. Geen nood, alleen met de dala dala gaan is niet gevaarlijk. Ik vond het zelfs spannend mijn eerste trip alleen door Kigoma.
Ik denk dat ik volgende verslagen voor een andere keer zal houden, want mijn tijd op internet zit er bijna op. (ik zit in een internetcafeetje en ze hebben betaald voor een uur internet.)
Ik probeer ook zo rap mogelijk een mailtje terug te sturen naar de mensen die mails sturen naar mij.
Even geduld =)
Tuta onana badai (tot later)
Veel liefs
Dus jambo! =D
Carmel School
Stage in de pre-primary school valt goed mee en soms ook helemaal niet. Het is een proces van uitproberen, vallen en terug ‘rechtkrabbelen’, succeservaringen voor jezelf maar ook voor de kinderen. Voor mij is het onder andere belangrijk dat de kinderen zich goed voelen bij je. Wat dan weer teweeg brengt dat ze met tientallen aan je rok (letterlijk ) trekken en in het Swahili om aandacht vragen. Wat als leerkracht dan niet gemakkelijk is om empatisch te werk te gaan, omdat je eerst nog moet vertalen wat de kinderen eigenlijk willen vertellen. Ja, praatrondes zoals ze het doen in België, daar is in de Carmel School gaan sprake van. 83 kleuters aan het woord laten, daar zou je meer dan 20 minuutjes voor moeten uitrekken.
Het is soms heel moeilijk als je plots alleen als niet-Swahili-sprekende-persoon voor zo’n grote groep kinderen staat die dan nog even elkaar opjutten en veel lawaai maken. Probeer daar dan maar eens boven te geraken met een liedje te zingen om ze af te leiden of om een klein spelletje te doen wanneer er geen kat aan het luisteren is of ze het niet verstaan in het Engels. Ik heb het één keer meegemaakt dat ik daar als hulpeloos gevalletje stond om met handen en voeten en een heel geforceerde stem de aandacht te vragen van de groep, om boven het lawaai uit te komen. (Ja, ik hoop dat ik geen stemknobbels kweek hier in Kigoma) Maar niets hielp. En bij zo’n situaties begin je te twijfelen aan je leerkracht zijn. Maar dan moest ik wel denken: hoeveel personen zouden zo’n grote groep actieve kleuters onder controle kunnen houden zonder een stok boven te halen? Want toen de leerkracht dan weer binnen kwam, een hele reutemeteut in het Swahili schreeuwde en met de stok zwaaide, toen werden de kinderen weer stil.
Dit was dus een niet zo leuke ervaring. =) Maar er zijn ook leuke situaties. Hoe trots kunnen kinderen niet kijken als je ze een pluim geeft voor hun inspanningen? Dan komen ze dolgelukkig met blinkende oogjes, een brede tandpasta-glimlach en met hun schrift in hun handen tot bij jou. ‘Teacher, teacher!’, zeggen ze dan heel enthousiast. Of als je een kleuter die er niet in slaagt om niet in spiegelbeeld te schrijven toch blijft aanmoedigen en dat hij heel trots zelf zijn duim in de lucht steekt wanneer het hem eens lukt. Dat zijn mooie momenten.
Sabrina en ik proberen ook wat didactisch materiaal in de klas te hangen. Zo hebben we een weekkalender in elkaar geknutseld en ‘domestic animals’ getekend, waar we dan iets mee doen in de klas. Heel vreemd hoe je thuis met papier kan gooien (thuis heb je tonnen papier liggen) maar hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Dus het materiaal dat mee is van thuis wordt zo nuttig mogelijk gebruikt. Kladpapier wordt gespaard en veilig opgeborgen tot het een volgende keer weer van dienst kan zijn. Thuis wordt kladpapier na één keer gebruiken zonder nadenken in de vuilbak gegooid.
Voor de stage in de Carmel School mogen we dus geen grootste eisen stellen (waar ik me in het begin liet aan vangen), kleine stapjes zijn noodzakelijk.
Banwgé
Ons project rond brede school mogen we in Bangwé uitvoeren. Daar werken we rond het thema hygiëne. We hebben een eerste idee rond het maken van zeep. Via gesprekken met Brother Benjamin (de verantwoordelijke van Bangwé) vernamen we dat er vroeger een broeder was die zorgde voor het maken van zeep voor de kinderen en jongeren. Maar die broeder is nu naar een andere plaats en het idee is met hem meegereisd. Er is nog steeds materiaal aanwezig om zeep te maken en wij zouden graag dit materiaal benutten in ons project. Hoe zouden we het willen invullen? We vragen rond aan broeders, mensen in de buurt of ze iemand kennen die geïnteresseerd zou zijn om zeep te maken. Die persoon zou dan het materiaal in Bangwé mogen gebruiken en in ruil zeep maken voor hen. Maar die persoon maakt zo ook zeep die hij kan verkopen en geld kan verdienen. Zo is er voor beide partijen een win-win situatie. Nu nog een persoon vinden die ons kan uitleggen hoe je zeep maakt en het zou zien zitten om iemand op te leiden. En dan moeten we nog iemand vinden die bereidt is dit werk op zijn/haar schouders te nemen.
Je ziet het staat nog in kinderschoenen, dus hopelijk kan ik er de volgende keer meer over vertellen.
De activiteiten die we geven aan de kinderen met een beperking in Bangwé zijn allemaal hygiënisch getint. Zo zijn we op een zonnige vrijdag naar lake Tanganyika getrokken met 3 kinderen, 3 stukken zeep, handdoeken en verse kleren. =D Wat wassen we eerst, wat dan, wat als laatst? En leuk dat de kinderen deze trip vonden!
Maendeleo
Elke zaterdagavond is er in Maendeleo ‘bungalow’. Heel boeiend, hoor. Alle kinderen/jongeren/ouderen die daar wonen verzamelen dan. Er wordt gezongen, geklapt, gedanst. Van een samenhorigheidsgevoel gesproken.
We hebben ook Brother Stan ontmoet. We hebben even kort met hem gesproken en vernamen dat hij binnenkort weer vertrekt. Hij was blij dat hij even terug was in Maendeleo en we merkten dat de mensen daar ook blij waren met zijn aanwezigheid.
Cultuur
Ik wist niet waaronder ik volgende vertelling moest plaatsen, dus ik plaats het onder cultuur want zoals we hier al gemerkt hebben is geloof voor vele mensen heel belangrijk. Daarom hebben we ook op een zondagvoormiddag een misviering bijgewoond.
Sabrina en ik waren samen met nog 3 andere studenten van België door Deo (van het radiostation van Kigoma) en Brooke (een sympathieke Amerikaanse missionaris) uitgenodigd om naar de kerk te gaan. Vrouwen moeten iets op hun hoofd dragen (zoals dat heel vroeger bij ons ook was). De misviering duurde een tijdje maar was heel boeiend. Maar op het einde was ik wel blij dat die sjaal van mijn hoofd mocht, want het was heel warm! =p
Iets wat niet zo hard met de cultuur te maken heeft, maar er toch aan gelinkt kan worden: Sabrina. =p Oke, ik zal mezelf even verduidelijken: Sabrina heeft een onsteking op haar voet. Ze is gestoken door een mug en door het zand en de warmte is heel haar voet begonnen opzwellen tot een mooie rode ballon. Met veel rusten en antibiotica nemen, zal ze er zel bovenop geraken. Ik heb dan ook alleen naar de Carmel School geweest. Geen nood, alleen met de dala dala gaan is niet gevaarlijk. Ik vond het zelfs spannend mijn eerste trip alleen door Kigoma.
Ik denk dat ik volgende verslagen voor een andere keer zal houden, want mijn tijd op internet zit er bijna op. (ik zit in een internetcafeetje en ze hebben betaald voor een uur internet.)
Ik probeer ook zo rap mogelijk een mailtje terug te sturen naar de mensen die mails sturen naar mij.
Even geduld =)
Tuta onana badai (tot later)
Veel liefs
zondag 31 januari 2010
Eerste week Kigoma
Jambo! Habari? (How are you?)
Al die talen… Engels, Nederlands en Swahili… verwarrend! Dan krijg je grappige situaties. Dan ben je plots onbewust in het Engels bezig tegen Sabrina als we alleen in het hotel zijn. Of dan gooi je plots een Nederlands woord tussen al het Engelse (Dan praat je tegen de head mistress: “Kijk, this is…”). Of één in het Swahili tussen al het Engels… Volgens Ulrike en Vincent (leraars zonder grenzen uit Antwerpen, ze zitten hier van september tot juni) verergerd dit enkel naar verloop van tijd. Dus dat beloofd! =D
We zijn effectief begonnen in the Carmel School. We hebben elk een klas. In iedere klas zijn er twee leekrachten. Waarom twee? Omdat er 75 kinderen in één klas zitten! =0
Het systeem is helemaal anders dan bij ons. En dat vond ik de eerste dagen ongelofelijk confronterend en ik had moeite om de zaken te relativeren.
- 75 kinderen van 4 jaar, 5 jaar en sommige 6 jaar
- Ze moeten al leren schrijven (waar de meeste kinderen nog helemaal niet klaar voor zijn.)
- De juf gaat rond met lat en potlood om per schrift kolommen te trekken en er A B C D in te schrijven. Maar er zijn 75 kinderen! En ondertussen hebben de kinderen die nog geen kolommen hebben, niets te doen (waardoor ze dan rumoerig worden)
- Wanneer de kinderen te rumoerig worden, of er luistert een kind niet, of het slaapt, of het weet iets niet, worden ze geslaan. Mijn leerkracht doet dit blijkbaar meer en harder dan de leerkracht van Sabrina. (Dus we gaan niet veralgemenen.)
Maar het is daardoor wel confronterend. Vooral als de leerkracht dan tegen kinderen die niet flink genoeg zijn zegt: “You see the new teacher? She will beat you!” =S
Maar 75 kinderen in één klas is niet te doen voor een leerkracht. Dus ergens versta ik het, maar daarvoor keur ik het wel niet goed.
Bangwé en Maendoleo Youth Centre zijn dan een leuke uitlaatklep.
In Bangwé worden we altijd heel hartelijk verwelkomd door de kinderen. Zij zijn zo gelukkig met kleine zaken. Heel ontroerend. Zo heb ik de eerste keer gevoetbald met een aantal kinderen. Zonder bal, maar met een flessendopje, en gelukkig dat ze waren! =)
Maendoleo Youth Centre is ook leuk. We zijn al gaan frisbeeën met de kinderen. Nuja kinderen… De jongste is 8 en dan gaat het tot 17 jaar. Ze zijn de kleutertijd dus al lang voorbij. Maar het is boeiend, en we passen ons wel aan. Bovendien zijn het sympathieke jongens, ook al kunnen de meeste geen noot Engels en moeten we alles met handen en voeten uitleggen of een tolk vragen =p, het lukt!
Vrijdag mochten we met Brother Pasco mee naar Newman College. Het was de laatste avond voor de studenten die 2 jaar samengewoond hebben. Er was een misviering, buiten onder de bomen. Eerst werden wij verwelkomd, dan moesten we helemaal naar voor om ons voor te stellen. Er werd gezongen en gedanst. Waauw, die kunnen er wat van! Het was echt prachtig.
We bleven slapen in kamers bij de Brothers. De volgende dag gingen we mee met de studenten picknicken op het strand. Leuk dus.
En vandaag gaan we werken voor school. =)
Want wie kan picknicken en zwemmen, kan werken ook.
Ik hoop dat de andere buitenlandse studenten het ook goed stellen (we hebben niet veel tijd om alle blogs te bekijken, wat ik heel jammer vind). Maar ik verlang al om alle verhalen te horen! Dus heel veel succes en plezier! (Voor iedereen, niet enkel voor de buitenlandse studenten.)
Zij die zich in de competenties gaan verdiepen, groeten u.
Veel liefs
Suzanne
Al die talen… Engels, Nederlands en Swahili… verwarrend! Dan krijg je grappige situaties. Dan ben je plots onbewust in het Engels bezig tegen Sabrina als we alleen in het hotel zijn. Of dan gooi je plots een Nederlands woord tussen al het Engelse (Dan praat je tegen de head mistress: “Kijk, this is…”). Of één in het Swahili tussen al het Engels… Volgens Ulrike en Vincent (leraars zonder grenzen uit Antwerpen, ze zitten hier van september tot juni) verergerd dit enkel naar verloop van tijd. Dus dat beloofd! =D
We zijn effectief begonnen in the Carmel School. We hebben elk een klas. In iedere klas zijn er twee leekrachten. Waarom twee? Omdat er 75 kinderen in één klas zitten! =0
Het systeem is helemaal anders dan bij ons. En dat vond ik de eerste dagen ongelofelijk confronterend en ik had moeite om de zaken te relativeren.
- 75 kinderen van 4 jaar, 5 jaar en sommige 6 jaar
- Ze moeten al leren schrijven (waar de meeste kinderen nog helemaal niet klaar voor zijn.)
- De juf gaat rond met lat en potlood om per schrift kolommen te trekken en er A B C D in te schrijven. Maar er zijn 75 kinderen! En ondertussen hebben de kinderen die nog geen kolommen hebben, niets te doen (waardoor ze dan rumoerig worden)
- Wanneer de kinderen te rumoerig worden, of er luistert een kind niet, of het slaapt, of het weet iets niet, worden ze geslaan. Mijn leerkracht doet dit blijkbaar meer en harder dan de leerkracht van Sabrina. (Dus we gaan niet veralgemenen.)
Maar het is daardoor wel confronterend. Vooral als de leerkracht dan tegen kinderen die niet flink genoeg zijn zegt: “You see the new teacher? She will beat you!” =S
Maar 75 kinderen in één klas is niet te doen voor een leerkracht. Dus ergens versta ik het, maar daarvoor keur ik het wel niet goed.
Bangwé en Maendoleo Youth Centre zijn dan een leuke uitlaatklep.
In Bangwé worden we altijd heel hartelijk verwelkomd door de kinderen. Zij zijn zo gelukkig met kleine zaken. Heel ontroerend. Zo heb ik de eerste keer gevoetbald met een aantal kinderen. Zonder bal, maar met een flessendopje, en gelukkig dat ze waren! =)
Maendoleo Youth Centre is ook leuk. We zijn al gaan frisbeeën met de kinderen. Nuja kinderen… De jongste is 8 en dan gaat het tot 17 jaar. Ze zijn de kleutertijd dus al lang voorbij. Maar het is boeiend, en we passen ons wel aan. Bovendien zijn het sympathieke jongens, ook al kunnen de meeste geen noot Engels en moeten we alles met handen en voeten uitleggen of een tolk vragen =p, het lukt!
Vrijdag mochten we met Brother Pasco mee naar Newman College. Het was de laatste avond voor de studenten die 2 jaar samengewoond hebben. Er was een misviering, buiten onder de bomen. Eerst werden wij verwelkomd, dan moesten we helemaal naar voor om ons voor te stellen. Er werd gezongen en gedanst. Waauw, die kunnen er wat van! Het was echt prachtig.
We bleven slapen in kamers bij de Brothers. De volgende dag gingen we mee met de studenten picknicken op het strand. Leuk dus.
En vandaag gaan we werken voor school. =)
Want wie kan picknicken en zwemmen, kan werken ook.
Ik hoop dat de andere buitenlandse studenten het ook goed stellen (we hebben niet veel tijd om alle blogs te bekijken, wat ik heel jammer vind). Maar ik verlang al om alle verhalen te horen! Dus heel veel succes en plezier! (Voor iedereen, niet enkel voor de buitenlandse studenten.)
Zij die zich in de competenties gaan verdiepen, groeten u.
Veel liefs
Suzanne
zondag 24 januari 2010
Kigoma
Jambo,
ZATERDAG zijn we geland in Kigoma.
Alweer een vliegtuig. =)
Ik had nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien en nu in minder dan 1 week, heb ik al 5 keer meegedaan aan het stijgen en landen. (Van Brussel naar Parijs, dan naar Adis Ababa, daarna Dar es Salaam en gisteren van Dar es Salaam naar Kigoma met een tussenstop in Tabora.)
Onze week in Dar es Salaam zit er op. Net nu we er een beetje onze draai vonden.
De mensen zijn zo vriendelijk. Heel wat anders dan in België. =p
Laat het me even uitleggen. In België loopt iedereen maar, maar er wordt niet veel naar elkaar gekeken terwijl je over straat loopt. Oogcontact wordt bitter weinig gemaakt. Hier is het anders:
‘Jambo! Mambo? Poa! Karibu! Asante sana!’ Iedereen groet elkaar.
Wanneer we hier toekwamen, in Kigoma, was het alweer even aanpassen. Maar het is hier zo ongelofelijk mooi, kalm, de mensen zijn vriendelijk, … dat we ons direct al een beetje ‘thuis’ voelden. Aan het vliegveld werden we opgehaald met een busje door Brother Eric, Brother Pasco en nog een persoon, wiens naam ik jammer genoeg vergeten ben. Zij brachten ons en ons zware koffer naar Mje Mwema Lodge. Ons hotel: heel mooi, luxueus zelfs.
Later in de middag heeft Brother Eric ons een rondleiding gegeven in Kigoma.
We zagen Maendoleo Youth Centre, Aqua Logde van The Brothers of Charity (aan het Tanganyika-lake), de markt en ontmoetten een paar mensen.
Maendoleo Youth Centre heeft een grote variëteit aan mensen. Er zijn jonge kinderen, oudere kinderen, volwassenen, oudere mensen. Elk hebben ze hun eigen verhaal. Maar iedereen leeft met elkaar in alle rust en vrede.
Ik ben een beetje overdonderd geweest door de schoonheid van Kigoma. Het meer, de wegen met het rode zand, de bomen, de huizen, de mensen. En ik ben ongelofelijk nieuwsgierig om the Carmel School en Bangwé te zien.
Volgens Vincent en Eurike (vrijwiligers uit België) is Bangwé heel leuk en zullen we een heel warm welkom krijgen. Zij vonden het allereerst wat confronterend, omdat er echt heel wat verschillende personen met verschillende ‘gebreken’ zitten. Dus mijn indrukken zullen nog volgen.
We kwamen tijdens de rondleiding ook Deo tegen, de directeur van Kigoma Community by Radio. Hij heeft 10 jaar in Gent gewoond en kon Nederlands. Sabrina en ik waren heel aangenaam verrast.
Ook Brother Eric kon wat Nederlandse woorden. Hij vertrekt in februari naar België blijft daar dan ook een tijd.
Dit is nu de tweede dag in Kigoma en morgen gaan we op zoek naar de Carmel School. Ik ben benieuwd!
Nu even terugkeren naar Dar es Salaam. Want daar hebben we ook nog heel wat meegemaakt.
We hebben DONDERDAG een schooltje bezocht. YWCA. Er waren twee klassen: een klas met kinderen met een beperking en een gewone kleuterklas.
We hebben dus de kans gehad om het schoolleven in die klassen mee te maken. We hebben samen met de kinderen met een beperking gedanst en hebben tot het besluit moeten komen dat wij niet zo kunnen bewegen met ons heupen als de plaatselijke bevolking. =D
Vriendelijk! Ze zijn zo ongelofelijk vriendelijk en zij bedankten ons dat we kwamen, maar eigenlijk is het omgekeerd: wij moeten HEN dankbaar zijn. We kregen zelfs een stuk watermeloen, een donut en thee (die vonden we wel niet zo lekker, maar Sabrina en ik hebben het dapper opgedronken =p). De mensen zijn ongelofelijk hulpvaardig en dankbaar.
VRIJDAG hebben we Pond Spring School bezocht. Na een rit met de dala dala en een verkeerd pad genomen te hebben (wat we achteraf pas beseft hadden) kwamen we aan bij het voor ons bekend bordje van Pond spring. Deze keer geen foto, maar het levensechte bord. =) We werden heel vriendelijk onthaald en kregen een rondleiding door de head-mistress. De kinderen waren enorm enthousiast, wij deden hen glimlachend terugdenken aan de andere ‘teachers from Belgium’. (De kleuters waren tijdens het spelen buiten zelf aan het zingen: ‘Happy Birthday, teacher Deborah!’) =p
We verbleven ook een hele tijd in de Zebra- Class, dit is een voorbereidende klas op het eerste leerjaar. En daar merkten we dat het lesgeven verschilt (nadruk op schrijven, lezen, rekenen) maar dat de omgang met de kinderen heel open en soepel verloopt. Er wordt gezongen, gedanst, tussendoortjes gegeven en de kinderen hebben een inbreng in het klasgebeuren.
Daar kregen we ook brood en thee (deze keer enorm lekker!) en zelfs boter, we werden er dus echt verwend (we voelden ons er een beetje ongemakkelijk door, omdat het raar is om als bezoeker meer te krijgen dan de leerkracht.) We kregen zelf onze eerste echte Afrikaanse maaltijd. Eerst waren we een beetje bang, ook toen we het zagen, maar het was echt ongelofelijk lekker. (Hopelijk zie foto, als het werkt.)
We moesten heel veel groetjes doen aan alle personen die al in Pond Spring zijn geweest!
Ik vond het een ongelofelijke ervaring. We namen afscheid en namen deze keer de juiste weg terug naar de dala dala na zo’n gastvrij bezoek aan Pond Spring School.
Het is nu bijna 9u ’s morgens (bij jullie 7u), we hebben heel lang en goed geslapen. Want de afgelopen week hebben we heel wat uren wakker gelegen om dan heel vroeg op te staan, omdat het gewoon te warm was. Dus het is de eerst nacht geweest dat we vast en goed geslapen hebben. =) Dat maakt mij een heel gelukkig persoon! =D
Kwaheri!!
See you later with more news and pictures from Kigoma!
If you have questions: please don’t hesitate. =)
En heel erg polé (sorry): internet is heel traag en foto's en filmpjes willen niet mee hier in Kigoma.
Het zal misschien voor een andere keer zijn. Jammer want we wilden zoveel delen met jullie!
KWAHERI!
ZATERDAG zijn we geland in Kigoma.
Alweer een vliegtuig. =)
Ik had nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien en nu in minder dan 1 week, heb ik al 5 keer meegedaan aan het stijgen en landen. (Van Brussel naar Parijs, dan naar Adis Ababa, daarna Dar es Salaam en gisteren van Dar es Salaam naar Kigoma met een tussenstop in Tabora.)
Onze week in Dar es Salaam zit er op. Net nu we er een beetje onze draai vonden.
De mensen zijn zo vriendelijk. Heel wat anders dan in België. =p
Laat het me even uitleggen. In België loopt iedereen maar, maar er wordt niet veel naar elkaar gekeken terwijl je over straat loopt. Oogcontact wordt bitter weinig gemaakt. Hier is het anders:
‘Jambo! Mambo? Poa! Karibu! Asante sana!’ Iedereen groet elkaar.
Wanneer we hier toekwamen, in Kigoma, was het alweer even aanpassen. Maar het is hier zo ongelofelijk mooi, kalm, de mensen zijn vriendelijk, … dat we ons direct al een beetje ‘thuis’ voelden. Aan het vliegveld werden we opgehaald met een busje door Brother Eric, Brother Pasco en nog een persoon, wiens naam ik jammer genoeg vergeten ben. Zij brachten ons en ons zware koffer naar Mje Mwema Lodge. Ons hotel: heel mooi, luxueus zelfs.
Later in de middag heeft Brother Eric ons een rondleiding gegeven in Kigoma.
We zagen Maendoleo Youth Centre, Aqua Logde van The Brothers of Charity (aan het Tanganyika-lake), de markt en ontmoetten een paar mensen.
Maendoleo Youth Centre heeft een grote variëteit aan mensen. Er zijn jonge kinderen, oudere kinderen, volwassenen, oudere mensen. Elk hebben ze hun eigen verhaal. Maar iedereen leeft met elkaar in alle rust en vrede.
Ik ben een beetje overdonderd geweest door de schoonheid van Kigoma. Het meer, de wegen met het rode zand, de bomen, de huizen, de mensen. En ik ben ongelofelijk nieuwsgierig om the Carmel School en Bangwé te zien.
Volgens Vincent en Eurike (vrijwiligers uit België) is Bangwé heel leuk en zullen we een heel warm welkom krijgen. Zij vonden het allereerst wat confronterend, omdat er echt heel wat verschillende personen met verschillende ‘gebreken’ zitten. Dus mijn indrukken zullen nog volgen.
We kwamen tijdens de rondleiding ook Deo tegen, de directeur van Kigoma Community by Radio. Hij heeft 10 jaar in Gent gewoond en kon Nederlands. Sabrina en ik waren heel aangenaam verrast.
Ook Brother Eric kon wat Nederlandse woorden. Hij vertrekt in februari naar België blijft daar dan ook een tijd.
Dit is nu de tweede dag in Kigoma en morgen gaan we op zoek naar de Carmel School. Ik ben benieuwd!
Nu even terugkeren naar Dar es Salaam. Want daar hebben we ook nog heel wat meegemaakt.
We hebben DONDERDAG een schooltje bezocht. YWCA. Er waren twee klassen: een klas met kinderen met een beperking en een gewone kleuterklas.
We hebben dus de kans gehad om het schoolleven in die klassen mee te maken. We hebben samen met de kinderen met een beperking gedanst en hebben tot het besluit moeten komen dat wij niet zo kunnen bewegen met ons heupen als de plaatselijke bevolking. =D
Vriendelijk! Ze zijn zo ongelofelijk vriendelijk en zij bedankten ons dat we kwamen, maar eigenlijk is het omgekeerd: wij moeten HEN dankbaar zijn. We kregen zelfs een stuk watermeloen, een donut en thee (die vonden we wel niet zo lekker, maar Sabrina en ik hebben het dapper opgedronken =p). De mensen zijn ongelofelijk hulpvaardig en dankbaar.
VRIJDAG hebben we Pond Spring School bezocht. Na een rit met de dala dala en een verkeerd pad genomen te hebben (wat we achteraf pas beseft hadden) kwamen we aan bij het voor ons bekend bordje van Pond spring. Deze keer geen foto, maar het levensechte bord. =) We werden heel vriendelijk onthaald en kregen een rondleiding door de head-mistress. De kinderen waren enorm enthousiast, wij deden hen glimlachend terugdenken aan de andere ‘teachers from Belgium’. (De kleuters waren tijdens het spelen buiten zelf aan het zingen: ‘Happy Birthday, teacher Deborah!’) =p
We verbleven ook een hele tijd in de Zebra- Class, dit is een voorbereidende klas op het eerste leerjaar. En daar merkten we dat het lesgeven verschilt (nadruk op schrijven, lezen, rekenen) maar dat de omgang met de kinderen heel open en soepel verloopt. Er wordt gezongen, gedanst, tussendoortjes gegeven en de kinderen hebben een inbreng in het klasgebeuren.
Daar kregen we ook brood en thee (deze keer enorm lekker!) en zelfs boter, we werden er dus echt verwend (we voelden ons er een beetje ongemakkelijk door, omdat het raar is om als bezoeker meer te krijgen dan de leerkracht.) We kregen zelf onze eerste echte Afrikaanse maaltijd. Eerst waren we een beetje bang, ook toen we het zagen, maar het was echt ongelofelijk lekker. (Hopelijk zie foto, als het werkt.)
We moesten heel veel groetjes doen aan alle personen die al in Pond Spring zijn geweest!
Ik vond het een ongelofelijke ervaring. We namen afscheid en namen deze keer de juiste weg terug naar de dala dala na zo’n gastvrij bezoek aan Pond Spring School.
Het is nu bijna 9u ’s morgens (bij jullie 7u), we hebben heel lang en goed geslapen. Want de afgelopen week hebben we heel wat uren wakker gelegen om dan heel vroeg op te staan, omdat het gewoon te warm was. Dus het is de eerst nacht geweest dat we vast en goed geslapen hebben. =) Dat maakt mij een heel gelukkig persoon! =D
Kwaheri!!
See you later with more news and pictures from Kigoma!
If you have questions: please don’t hesitate. =)
En heel erg polé (sorry): internet is heel traag en foto's en filmpjes willen niet mee hier in Kigoma.
Het zal misschien voor een andere keer zijn. Jammer want we wilden zoveel delen met jullie!
KWAHERI!
woensdag 20 januari 2010
JAMBO!
Jambo!
Sabrina en ik zijn veilig aangekomen in het warme Dar es Salaam rond 13u, maandag 18 januari. Terwijl wij al puffend en zuchtend, maar met een grote glimlach (ondanks het bitter weinig slapen) onze koffers trachten vooruit te zeulen, stond Gerald ons op te wachten met een bordje: ‘Suzanne en Sabrina’. Eerst keken we om wat euro’s te wisselen naar shilling (1 euro = 1700 shilling, dus dit is wat aanpassen: een grote fles water is hier 1000 shilling, lijkt veel, maar dat is ongeveer 60 cent.)
Dar es Salaam is heel groot en mooi (en warm! Eén van de warmste steden, de lokale bevolking loopt hier met zweetparels, wij met rode gezichten =p) Je ziet heel moderne, hoge gebouwen, dat hebben we wel gezien als we met Gerald de taxi namen naar het Kibodya-hotel.
Het is nu dag 3 in Afrika, en we hebben behoorlijk veel indrukken opgedaan die nog allemaal verwerkt moeten worden. Het Westers moet nog wat uit ons systeem. Maar dat gaat in stappen: eerst beginnen met het afscheid nemen van het constant gebruik van luxueuze zaken (het is niet vanzelfsprekend om internet te vinden of om gewoon je laptop in het stopcontact te steken: je hebt er een 'verlengstuk' voor nodig omdat het hier Engelse stopcontacten zijn.) ook moet ik afscheid nemen van mijn gsm, want die heeft het begeven, mijn schat. Jammer, maar niets aan te doen, gelukkig is Sabrina er nog! =D Je kleren moeten vaak gewassen worden (want het is hier zweten!) We wassen ze in een oude, groene emmer met wat zeep. Daarna ophangen aan een draad voor het raam en het warme weer zijn werk laten doen. Leuk!
We hebben ook heel goedkoop onze vlucht naar Kigoma kunnen boeken. Dankzij Gerald en Masunda (hij heeft ons wat rondgeleid in de straten van Dar es Salaam). We vertrekken zaterdagmorgen om 7u30 met een binnenlands vliegtuig.
Dus geen paniek als je een tijdje niets van me hoort! En dan ben ik er de volgende keer weer, met meer nieuws vanuit Kigoma.
Kwaheri! (Voor aanvullend nieuws: http://sabrina-in-tanzania.blogspot.com)
Enkele sfeerbeelden (we zoeken nog naar bijpassende muziek =D)
Sabrina en ik zijn veilig aangekomen in het warme Dar es Salaam rond 13u, maandag 18 januari. Terwijl wij al puffend en zuchtend, maar met een grote glimlach (ondanks het bitter weinig slapen) onze koffers trachten vooruit te zeulen, stond Gerald ons op te wachten met een bordje: ‘Suzanne en Sabrina’. Eerst keken we om wat euro’s te wisselen naar shilling (1 euro = 1700 shilling, dus dit is wat aanpassen: een grote fles water is hier 1000 shilling, lijkt veel, maar dat is ongeveer 60 cent.)
Dar es Salaam is heel groot en mooi (en warm! Eén van de warmste steden, de lokale bevolking loopt hier met zweetparels, wij met rode gezichten =p) Je ziet heel moderne, hoge gebouwen, dat hebben we wel gezien als we met Gerald de taxi namen naar het Kibodya-hotel.
Het is nu dag 3 in Afrika, en we hebben behoorlijk veel indrukken opgedaan die nog allemaal verwerkt moeten worden. Het Westers moet nog wat uit ons systeem. Maar dat gaat in stappen: eerst beginnen met het afscheid nemen van het constant gebruik van luxueuze zaken (het is niet vanzelfsprekend om internet te vinden of om gewoon je laptop in het stopcontact te steken: je hebt er een 'verlengstuk' voor nodig omdat het hier Engelse stopcontacten zijn.) ook moet ik afscheid nemen van mijn gsm, want die heeft het begeven, mijn schat. Jammer, maar niets aan te doen, gelukkig is Sabrina er nog! =D Je kleren moeten vaak gewassen worden (want het is hier zweten!) We wassen ze in een oude, groene emmer met wat zeep. Daarna ophangen aan een draad voor het raam en het warme weer zijn werk laten doen. Leuk!
We hebben ook heel goedkoop onze vlucht naar Kigoma kunnen boeken. Dankzij Gerald en Masunda (hij heeft ons wat rondgeleid in de straten van Dar es Salaam). We vertrekken zaterdagmorgen om 7u30 met een binnenlands vliegtuig.
Dus geen paniek als je een tijdje niets van me hoort! En dan ben ik er de volgende keer weer, met meer nieuws vanuit Kigoma.
Kwaheri! (Voor aanvullend nieuws: http://sabrina-in-tanzania.blogspot.com)
Enkele sfeerbeelden (we zoeken nog naar bijpassende muziek =D)
donderdag 14 januari 2010
Morgen is het zover!
Morgen vertrekken we!! Het begint te kriebelen...
Er is een lichte verandering in het schema.
We kregen een paar dagen geleden een telefoontje van Sandra: de treinen rijden niet, doordat het op verschillende plaatsen te veel geregend heeft. Het alternatief: een binnenlandse vlucht.
Positief:we zullen heel wat vlugger in Kigoma zijn.
Jammer: Ik verheugde me op het zien van het veranderende landschap, het zoeken van dieren die je hier bij ons niet tegenkomt in hun natuurlijke habitat en het kopen van plaatselijke producten vanuit de ruitjes.
Maar wie weet is er een heel klein waterkansje om die treinreis alsnog te doen in het terugkeren. Maar dat zijn plannen voor later, natuurlijk. Eerst zorgen dat we heelhuids in Dar Es Salaam toekomen... met het vliegtuig... voor de allereerste keer... =)
Ook workshops geven in Pond Spring zal niet doorgaan, maar we vervangen het wel met andere zaken. Flexibel wezen is een uitdaging!
Hopelijk staat er de volgende keer een positief bericht boordevol Afrikaanse indrukken!
Zij die gaan vliegen, groeten u! =)
Er is een lichte verandering in het schema.
We kregen een paar dagen geleden een telefoontje van Sandra: de treinen rijden niet, doordat het op verschillende plaatsen te veel geregend heeft. Het alternatief: een binnenlandse vlucht.
Positief:we zullen heel wat vlugger in Kigoma zijn.
Jammer: Ik verheugde me op het zien van het veranderende landschap, het zoeken van dieren die je hier bij ons niet tegenkomt in hun natuurlijke habitat en het kopen van plaatselijke producten vanuit de ruitjes.
Maar wie weet is er een heel klein waterkansje om die treinreis alsnog te doen in het terugkeren. Maar dat zijn plannen voor later, natuurlijk. Eerst zorgen dat we heelhuids in Dar Es Salaam toekomen... met het vliegtuig... voor de allereerste keer... =)
Ook workshops geven in Pond Spring zal niet doorgaan, maar we vervangen het wel met andere zaken. Flexibel wezen is een uitdaging!
Hopelijk staat er de volgende keer een positief bericht boordevol Afrikaanse indrukken!
Zij die gaan vliegen, groeten u! =)
zondag 10 januari 2010
Woordje van dank (deel 2)
Ik denk dat mijn kleine woordje van dank niet voldoende is om mijn dankbaarheid voor iedereen te uiten. Die blog is hier te klein voor! =)
Marjolein, ik ben een echte gelukzak met een lieve zus als jij! Je bent ongelofelijk, weet je dat! =D
Iedereen trouwens die op 09/01/'10 aanwezig was op het verrassings-drink waarbij ik van allen afscheid heb kunnen nemen op een hele leuke manier. Je kan niet geloven hoe ontzettend gelukkig jullie me gemaakt hebben!! Ik zal ook zeker mijn best doen om volgende zondag nog een 'laatste groet' te brengen in Het Vierkant (de opening van de chirozondag) voor ik dan ECHT vertrek met het vliegtuig naar andere oorden. Ja, Charlotje, ik kom terug. Beloofd! =D
Bedankt aan Marjolein (voor je vele inspanningen!), Jonathan (voor het vervoer, echt heel erg lief van jou!), Charlotte en Wim, Lieselot en Bels, Kris, Jana (bedankt voor je fantastisch cadeau waar je zoveel werk hebt ingestoken! En ik heb een beetje vals gespeeld en het de avond zelf nog minstens 3 keer bekeken! =D) en Mattias, Mama en papa (en veel plezier op jullie ECHTE etentje binnen 2 weken =D), Roel, Timon, Gio en Heleen, Termote, Robin en Ruth, Hannes, David en Emmy, Aneka, Bert en Tine, Sander en Joke, Dave en Mélis, Nina, Jimmy, Kevin, Sonny en Lisa, Arthur, Anna, Vince, de mensen van peda: Ramona, Elien en Joke (jullie waren een hele grote verrassing! En jullie cadeau gaat zeker mee naar Tanzania! =D) en Fien en Stijn (want jullie waren een NOG grotere verrassing! Je kaartje gaat ook mee hoor, Fien! =D)
Ook bedankt aan de ouders van Jonathan: Shirly en Johan, Jennifer, Sylvester.
En zeker ook bedankt aan degene die er niet konden zijn!
Dank je voor de mooie kaartjes en de leuke verrassingen, voor de hapjes, de kaarsen, het spandoek, de muziek, de drank (bedankt Kris en een hele gelukkige verjaardag voor de 15de januari!), en bedankt voor het feestje! =D
Groetjes van een (voor als je het nu nog niet doorhebt) heel dankbare Suzanne!
=D
Marjolein, ik ben een echte gelukzak met een lieve zus als jij! Je bent ongelofelijk, weet je dat! =D
Iedereen trouwens die op 09/01/'10 aanwezig was op het verrassings-drink waarbij ik van allen afscheid heb kunnen nemen op een hele leuke manier. Je kan niet geloven hoe ontzettend gelukkig jullie me gemaakt hebben!! Ik zal ook zeker mijn best doen om volgende zondag nog een 'laatste groet' te brengen in Het Vierkant (de opening van de chirozondag) voor ik dan ECHT vertrek met het vliegtuig naar andere oorden. Ja, Charlotje, ik kom terug. Beloofd! =D
Bedankt aan Marjolein (voor je vele inspanningen!), Jonathan (voor het vervoer, echt heel erg lief van jou!), Charlotte en Wim, Lieselot en Bels, Kris, Jana (bedankt voor je fantastisch cadeau waar je zoveel werk hebt ingestoken! En ik heb een beetje vals gespeeld en het de avond zelf nog minstens 3 keer bekeken! =D) en Mattias, Mama en papa (en veel plezier op jullie ECHTE etentje binnen 2 weken =D), Roel, Timon, Gio en Heleen, Termote, Robin en Ruth, Hannes, David en Emmy, Aneka, Bert en Tine, Sander en Joke, Dave en Mélis, Nina, Jimmy, Kevin, Sonny en Lisa, Arthur, Anna, Vince, de mensen van peda: Ramona, Elien en Joke (jullie waren een hele grote verrassing! En jullie cadeau gaat zeker mee naar Tanzania! =D) en Fien en Stijn (want jullie waren een NOG grotere verrassing! Je kaartje gaat ook mee hoor, Fien! =D)
Ook bedankt aan de ouders van Jonathan: Shirly en Johan, Jennifer, Sylvester.
En zeker ook bedankt aan degene die er niet konden zijn!
Dank je voor de mooie kaartjes en de leuke verrassingen, voor de hapjes, de kaarsen, het spandoek, de muziek, de drank (bedankt Kris en een hele gelukkige verjaardag voor de 15de januari!), en bedankt voor het feestje! =D
Groetjes van een (voor als je het nu nog niet doorhebt) heel dankbare Suzanne!
=D
woensdag 6 januari 2010
dinsdag 5 januari 2010
Als je 't mij vraagt... CHIRO!!
Vijftien jaar! Vijftien jaar zit ik al in Chiro.
Neen, 15 jaar ben ik al actief in Chiro St-Jan. Want ik geloof plechtig dat je na de chirojaren niet gewoon stopt met Chiromens te zijn, maar dat Chiro in je bloed, brein, lichaam en ziel zit. (En dat draag je mee voor de rest van je leven.) =)
Ik heb braaf alle kleurtjes doorlopen:
Speelclub (GEEL) (het was de periode waar 'speelclub' veranderde in 'sloebers')
Rakwi (GROEN)
Tito (ROOD)
Keti (BLAUW)
Aspi (ORANJE)
De PAARSE kleur van de sloebers mag ook niet ontbreken, want na een jaartje leiding te geven aan de speelclub met Mattias, heb ik samen met Lieselot een jaar lang mogen genieten van de allerjongsten der Chiromensen. En echte sloebers waren het! =D
Dit jaar geef ik terug leiding aan de gele spelers van het Chirospel, samen met leider Gio en leider Timon.
Maar mijn groep moet mij nu een paar Chirozondagen missen. Ze zijn in goede handen, daar niet van, maar ik zal de zondagen wel missen.
Gelukkig heb ik een heel begripvolle leidingsploeg (want voor hetzelfde geld mocht ik niet terugkeren). Dit is dus niet het geval. Ze steunen mij in mijn keuze en wensen me het beste toe. (Spreek me gerust tegen indien dit niet het geval is =p)
DANK U CHIRO ST-JAN! =)
Vandaar dat zij ook wel een ereplaatsje verdienen. Dan zou ik graag willen overgaan naar enkele sfeerbeelden à la Chiro St-Jan:
KAMP 2009:
Neen, 15 jaar ben ik al actief in Chiro St-Jan. Want ik geloof plechtig dat je na de chirojaren niet gewoon stopt met Chiromens te zijn, maar dat Chiro in je bloed, brein, lichaam en ziel zit. (En dat draag je mee voor de rest van je leven.) =)
Ik heb braaf alle kleurtjes doorlopen:
Speelclub (GEEL) (het was de periode waar 'speelclub' veranderde in 'sloebers')
Rakwi (GROEN)
Tito (ROOD)
Keti (BLAUW)
Aspi (ORANJE)
De PAARSE kleur van de sloebers mag ook niet ontbreken, want na een jaartje leiding te geven aan de speelclub met Mattias, heb ik samen met Lieselot een jaar lang mogen genieten van de allerjongsten der Chiromensen. En echte sloebers waren het! =D
Dit jaar geef ik terug leiding aan de gele spelers van het Chirospel, samen met leider Gio en leider Timon.
Maar mijn groep moet mij nu een paar Chirozondagen missen. Ze zijn in goede handen, daar niet van, maar ik zal de zondagen wel missen.
Gelukkig heb ik een heel begripvolle leidingsploeg (want voor hetzelfde geld mocht ik niet terugkeren). Dit is dus niet het geval. Ze steunen mij in mijn keuze en wensen me het beste toe. (Spreek me gerust tegen indien dit niet het geval is =p)
DANK U CHIRO ST-JAN! =)
Vandaar dat zij ook wel een ereplaatsje verdienen. Dan zou ik graag willen overgaan naar enkele sfeerbeelden à la Chiro St-Jan:
KAMP 2009:
Woordje van dank
Via deze weg wil ik een paar mensen bedanken:
Mijn meter Hilde en nonkel Geert, mijn tante Katrien en nonkel Jan en mijn oma en opa voor hun bijdrage (financieel, materieel, de taart die oma zal bakken als ik terugkom =p met frambozen hé, oma =D).
Jonathan voor zijn schitterende cadeau op 31/12/2009: een zot zakmes!! Dankjewel!
Mijn lieve zus, voor de centjes en de lieve steun.
Mijn broer, die nu waarschijnlijk nog niet goed weet wat ik in Afrika zal doen =P. Maar toch wel veel leuke vragen stelt.
Pedamensen die me een hart onder de riem steken (en af en toe mijn paniekaanvallen kunnen reduceren tot het relativeren van zaken.)
Mijn medeleiding Gio en Timon, die nu een tandje meer zullen bijsteken om mijn plaats bij de speelclub op te vullen =p
De andere medeleiding, omdat jullie gewoonweg fantastisch zijn en mij steunen in mijn keuze! Net zoals oud-leiding!
Niet te vergeten Sabrina, want zij is organisatorisch aangelegd en denkt aan zaken waar ik nog niet had bij stilgestaan.
De Lotten (Lieselot en Charlotte) omdat ze achter mijn keuze staan en als ik terug ben uren zullen moeten luisteren =D.
Mevrouw Sandra, omdat ze steeds heel geduldig luistert naar onze vragen en ons steeds weer op ons gemak kan stellen. (En ons visum vanuit Brussel naar Tielt heeft gebracht.)
Ik vergeet waarschijnlijk nog tonnen mensen: mensen die geïnteresseerd zijn in onze ontwikkelingssamenwerkingsreis naar Tanzania, mensen die geholpen hebben met mijn blogspot (dankjewel Sander!), mede-internationale studenten, Wouter Kerwyn om de verantwoordelijke taak van peter op zich te nemen, mijn oma en opa uit Brugge om interesse te tonen in het project, mijn speelclubbertjes die nu voor Gio en Timon moeten zorgen =p, Els Callens (verantwoordelijke internationalisering), lector Engels om ons te verdiepen in de wondere wereld van de Engelse taal, ... en nog zoveel meer. (Gelieve mij een seintje te geven als ik iemand belangrijks vergeten ben, dan wring ik die persoon er nog tussen =D)
Maar mijn grootste dank gaat toch wel naar mijn ouders. Want welke rare stoten zij allemaal moeten meemaken met mij, wat zij allemaal voor me over hebben, hoeveel steun ik aan hen heb, ... daar dank ik hen oneindig veel voor!!
Zodus, aan allen dit woordje van dank!
Mijn meter Hilde en nonkel Geert, mijn tante Katrien en nonkel Jan en mijn oma en opa voor hun bijdrage (financieel, materieel, de taart die oma zal bakken als ik terugkom =p met frambozen hé, oma =D).
Jonathan voor zijn schitterende cadeau op 31/12/2009: een zot zakmes!! Dankjewel!
Mijn lieve zus, voor de centjes en de lieve steun.
Mijn broer, die nu waarschijnlijk nog niet goed weet wat ik in Afrika zal doen =P. Maar toch wel veel leuke vragen stelt.
Pedamensen die me een hart onder de riem steken (en af en toe mijn paniekaanvallen kunnen reduceren tot het relativeren van zaken.)
Mijn medeleiding Gio en Timon, die nu een tandje meer zullen bijsteken om mijn plaats bij de speelclub op te vullen =p
De andere medeleiding, omdat jullie gewoonweg fantastisch zijn en mij steunen in mijn keuze! Net zoals oud-leiding!
Niet te vergeten Sabrina, want zij is organisatorisch aangelegd en denkt aan zaken waar ik nog niet had bij stilgestaan.
De Lotten (Lieselot en Charlotte) omdat ze achter mijn keuze staan en als ik terug ben uren zullen moeten luisteren =D.
Mevrouw Sandra, omdat ze steeds heel geduldig luistert naar onze vragen en ons steeds weer op ons gemak kan stellen. (En ons visum vanuit Brussel naar Tielt heeft gebracht.)
Ik vergeet waarschijnlijk nog tonnen mensen: mensen die geïnteresseerd zijn in onze ontwikkelingssamenwerkingsreis naar Tanzania, mensen die geholpen hebben met mijn blogspot (dankjewel Sander!), mede-internationale studenten, Wouter Kerwyn om de verantwoordelijke taak van peter op zich te nemen, mijn oma en opa uit Brugge om interesse te tonen in het project, mijn speelclubbertjes die nu voor Gio en Timon moeten zorgen =p, Els Callens (verantwoordelijke internationalisering), lector Engels om ons te verdiepen in de wondere wereld van de Engelse taal, ... en nog zoveel meer. (Gelieve mij een seintje te geven als ik iemand belangrijks vergeten ben, dan wring ik die persoon er nog tussen =D)
Maar mijn grootste dank gaat toch wel naar mijn ouders. Want welke rare stoten zij allemaal moeten meemaken met mij, wat zij allemaal voor me over hebben, hoeveel steun ik aan hen heb, ... daar dank ik hen oneindig veel voor!!
Zodus, aan allen dit woordje van dank!
Abonneren op:
Posts (Atom)
