Jambo!
De laatste loodjes...
Ik moest van mijn mamaatje nog een afscheidstekst schrijven zoals alle andere buitenlandse studenten.
Zeg nu nog dat ik niet goed luister. (Ik ben toch braaf =P)
Wij zijn vollop bezig met afscheid nemen en dit valt me zwaar...
Afscheid nemen van thuis was erg, maar dan wist je dat je terug ging, dit heb je nu niet.
Geniet nog van de laatste filmpjes (enkele van de bachelorproef) want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik op internet ga op zijn Tanzaniaans.
Belgenlandje met de vele inwoners: ik zie je gauw!
(Ik hoop dat ik hetzelfde kan zeggen over Kigoma.)
Maar een mens kan nu eenmaal niet van 2 walletjes eten. Of is het op 2 paarden rijden?
Veel liefs
Van een nog even tijdelijk Afrikaanse Suz
zaterdag 27 maart 2010
zondag 7 maart 2010
zondag 21 februari 2010
Alweer een beetje later
Even terug van lang niet op internet geweest.
Dus jambo! =D
Carmel School
Stage in de pre-primary school valt goed mee en soms ook helemaal niet. Het is een proces van uitproberen, vallen en terug ‘rechtkrabbelen’, succeservaringen voor jezelf maar ook voor de kinderen. Voor mij is het onder andere belangrijk dat de kinderen zich goed voelen bij je. Wat dan weer teweeg brengt dat ze met tientallen aan je rok (letterlijk ) trekken en in het Swahili om aandacht vragen. Wat als leerkracht dan niet gemakkelijk is om empatisch te werk te gaan, omdat je eerst nog moet vertalen wat de kinderen eigenlijk willen vertellen. Ja, praatrondes zoals ze het doen in België, daar is in de Carmel School gaan sprake van. 83 kleuters aan het woord laten, daar zou je meer dan 20 minuutjes voor moeten uitrekken.
Het is soms heel moeilijk als je plots alleen als niet-Swahili-sprekende-persoon voor zo’n grote groep kinderen staat die dan nog even elkaar opjutten en veel lawaai maken. Probeer daar dan maar eens boven te geraken met een liedje te zingen om ze af te leiden of om een klein spelletje te doen wanneer er geen kat aan het luisteren is of ze het niet verstaan in het Engels. Ik heb het één keer meegemaakt dat ik daar als hulpeloos gevalletje stond om met handen en voeten en een heel geforceerde stem de aandacht te vragen van de groep, om boven het lawaai uit te komen. (Ja, ik hoop dat ik geen stemknobbels kweek hier in Kigoma) Maar niets hielp. En bij zo’n situaties begin je te twijfelen aan je leerkracht zijn. Maar dan moest ik wel denken: hoeveel personen zouden zo’n grote groep actieve kleuters onder controle kunnen houden zonder een stok boven te halen? Want toen de leerkracht dan weer binnen kwam, een hele reutemeteut in het Swahili schreeuwde en met de stok zwaaide, toen werden de kinderen weer stil.
Dit was dus een niet zo leuke ervaring. =) Maar er zijn ook leuke situaties. Hoe trots kunnen kinderen niet kijken als je ze een pluim geeft voor hun inspanningen? Dan komen ze dolgelukkig met blinkende oogjes, een brede tandpasta-glimlach en met hun schrift in hun handen tot bij jou. ‘Teacher, teacher!’, zeggen ze dan heel enthousiast. Of als je een kleuter die er niet in slaagt om niet in spiegelbeeld te schrijven toch blijft aanmoedigen en dat hij heel trots zelf zijn duim in de lucht steekt wanneer het hem eens lukt. Dat zijn mooie momenten.
Sabrina en ik proberen ook wat didactisch materiaal in de klas te hangen. Zo hebben we een weekkalender in elkaar geknutseld en ‘domestic animals’ getekend, waar we dan iets mee doen in de klas. Heel vreemd hoe je thuis met papier kan gooien (thuis heb je tonnen papier liggen) maar hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Dus het materiaal dat mee is van thuis wordt zo nuttig mogelijk gebruikt. Kladpapier wordt gespaard en veilig opgeborgen tot het een volgende keer weer van dienst kan zijn. Thuis wordt kladpapier na één keer gebruiken zonder nadenken in de vuilbak gegooid.
Voor de stage in de Carmel School mogen we dus geen grootste eisen stellen (waar ik me in het begin liet aan vangen), kleine stapjes zijn noodzakelijk.
Banwgé
Ons project rond brede school mogen we in Bangwé uitvoeren. Daar werken we rond het thema hygiëne. We hebben een eerste idee rond het maken van zeep. Via gesprekken met Brother Benjamin (de verantwoordelijke van Bangwé) vernamen we dat er vroeger een broeder was die zorgde voor het maken van zeep voor de kinderen en jongeren. Maar die broeder is nu naar een andere plaats en het idee is met hem meegereisd. Er is nog steeds materiaal aanwezig om zeep te maken en wij zouden graag dit materiaal benutten in ons project. Hoe zouden we het willen invullen? We vragen rond aan broeders, mensen in de buurt of ze iemand kennen die geïnteresseerd zou zijn om zeep te maken. Die persoon zou dan het materiaal in Bangwé mogen gebruiken en in ruil zeep maken voor hen. Maar die persoon maakt zo ook zeep die hij kan verkopen en geld kan verdienen. Zo is er voor beide partijen een win-win situatie. Nu nog een persoon vinden die ons kan uitleggen hoe je zeep maakt en het zou zien zitten om iemand op te leiden. En dan moeten we nog iemand vinden die bereidt is dit werk op zijn/haar schouders te nemen.
Je ziet het staat nog in kinderschoenen, dus hopelijk kan ik er de volgende keer meer over vertellen.
De activiteiten die we geven aan de kinderen met een beperking in Bangwé zijn allemaal hygiënisch getint. Zo zijn we op een zonnige vrijdag naar lake Tanganyika getrokken met 3 kinderen, 3 stukken zeep, handdoeken en verse kleren. =D Wat wassen we eerst, wat dan, wat als laatst? En leuk dat de kinderen deze trip vonden!
Maendeleo
Elke zaterdagavond is er in Maendeleo ‘bungalow’. Heel boeiend, hoor. Alle kinderen/jongeren/ouderen die daar wonen verzamelen dan. Er wordt gezongen, geklapt, gedanst. Van een samenhorigheidsgevoel gesproken.
We hebben ook Brother Stan ontmoet. We hebben even kort met hem gesproken en vernamen dat hij binnenkort weer vertrekt. Hij was blij dat hij even terug was in Maendeleo en we merkten dat de mensen daar ook blij waren met zijn aanwezigheid.
Cultuur
Ik wist niet waaronder ik volgende vertelling moest plaatsen, dus ik plaats het onder cultuur want zoals we hier al gemerkt hebben is geloof voor vele mensen heel belangrijk. Daarom hebben we ook op een zondagvoormiddag een misviering bijgewoond.
Sabrina en ik waren samen met nog 3 andere studenten van België door Deo (van het radiostation van Kigoma) en Brooke (een sympathieke Amerikaanse missionaris) uitgenodigd om naar de kerk te gaan. Vrouwen moeten iets op hun hoofd dragen (zoals dat heel vroeger bij ons ook was). De misviering duurde een tijdje maar was heel boeiend. Maar op het einde was ik wel blij dat die sjaal van mijn hoofd mocht, want het was heel warm! =p
Iets wat niet zo hard met de cultuur te maken heeft, maar er toch aan gelinkt kan worden: Sabrina. =p Oke, ik zal mezelf even verduidelijken: Sabrina heeft een onsteking op haar voet. Ze is gestoken door een mug en door het zand en de warmte is heel haar voet begonnen opzwellen tot een mooie rode ballon. Met veel rusten en antibiotica nemen, zal ze er zel bovenop geraken. Ik heb dan ook alleen naar de Carmel School geweest. Geen nood, alleen met de dala dala gaan is niet gevaarlijk. Ik vond het zelfs spannend mijn eerste trip alleen door Kigoma.
Ik denk dat ik volgende verslagen voor een andere keer zal houden, want mijn tijd op internet zit er bijna op. (ik zit in een internetcafeetje en ze hebben betaald voor een uur internet.)
Ik probeer ook zo rap mogelijk een mailtje terug te sturen naar de mensen die mails sturen naar mij.
Even geduld =)
Tuta onana badai (tot later)
Veel liefs
Dus jambo! =D
Carmel School
Stage in de pre-primary school valt goed mee en soms ook helemaal niet. Het is een proces van uitproberen, vallen en terug ‘rechtkrabbelen’, succeservaringen voor jezelf maar ook voor de kinderen. Voor mij is het onder andere belangrijk dat de kinderen zich goed voelen bij je. Wat dan weer teweeg brengt dat ze met tientallen aan je rok (letterlijk ) trekken en in het Swahili om aandacht vragen. Wat als leerkracht dan niet gemakkelijk is om empatisch te werk te gaan, omdat je eerst nog moet vertalen wat de kinderen eigenlijk willen vertellen. Ja, praatrondes zoals ze het doen in België, daar is in de Carmel School gaan sprake van. 83 kleuters aan het woord laten, daar zou je meer dan 20 minuutjes voor moeten uitrekken.
Het is soms heel moeilijk als je plots alleen als niet-Swahili-sprekende-persoon voor zo’n grote groep kinderen staat die dan nog even elkaar opjutten en veel lawaai maken. Probeer daar dan maar eens boven te geraken met een liedje te zingen om ze af te leiden of om een klein spelletje te doen wanneer er geen kat aan het luisteren is of ze het niet verstaan in het Engels. Ik heb het één keer meegemaakt dat ik daar als hulpeloos gevalletje stond om met handen en voeten en een heel geforceerde stem de aandacht te vragen van de groep, om boven het lawaai uit te komen. (Ja, ik hoop dat ik geen stemknobbels kweek hier in Kigoma) Maar niets hielp. En bij zo’n situaties begin je te twijfelen aan je leerkracht zijn. Maar dan moest ik wel denken: hoeveel personen zouden zo’n grote groep actieve kleuters onder controle kunnen houden zonder een stok boven te halen? Want toen de leerkracht dan weer binnen kwam, een hele reutemeteut in het Swahili schreeuwde en met de stok zwaaide, toen werden de kinderen weer stil.
Dit was dus een niet zo leuke ervaring. =) Maar er zijn ook leuke situaties. Hoe trots kunnen kinderen niet kijken als je ze een pluim geeft voor hun inspanningen? Dan komen ze dolgelukkig met blinkende oogjes, een brede tandpasta-glimlach en met hun schrift in hun handen tot bij jou. ‘Teacher, teacher!’, zeggen ze dan heel enthousiast. Of als je een kleuter die er niet in slaagt om niet in spiegelbeeld te schrijven toch blijft aanmoedigen en dat hij heel trots zelf zijn duim in de lucht steekt wanneer het hem eens lukt. Dat zijn mooie momenten.
Sabrina en ik proberen ook wat didactisch materiaal in de klas te hangen. Zo hebben we een weekkalender in elkaar geknutseld en ‘domestic animals’ getekend, waar we dan iets mee doen in de klas. Heel vreemd hoe je thuis met papier kan gooien (thuis heb je tonnen papier liggen) maar hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Dus het materiaal dat mee is van thuis wordt zo nuttig mogelijk gebruikt. Kladpapier wordt gespaard en veilig opgeborgen tot het een volgende keer weer van dienst kan zijn. Thuis wordt kladpapier na één keer gebruiken zonder nadenken in de vuilbak gegooid.
Voor de stage in de Carmel School mogen we dus geen grootste eisen stellen (waar ik me in het begin liet aan vangen), kleine stapjes zijn noodzakelijk.
Banwgé
Ons project rond brede school mogen we in Bangwé uitvoeren. Daar werken we rond het thema hygiëne. We hebben een eerste idee rond het maken van zeep. Via gesprekken met Brother Benjamin (de verantwoordelijke van Bangwé) vernamen we dat er vroeger een broeder was die zorgde voor het maken van zeep voor de kinderen en jongeren. Maar die broeder is nu naar een andere plaats en het idee is met hem meegereisd. Er is nog steeds materiaal aanwezig om zeep te maken en wij zouden graag dit materiaal benutten in ons project. Hoe zouden we het willen invullen? We vragen rond aan broeders, mensen in de buurt of ze iemand kennen die geïnteresseerd zou zijn om zeep te maken. Die persoon zou dan het materiaal in Bangwé mogen gebruiken en in ruil zeep maken voor hen. Maar die persoon maakt zo ook zeep die hij kan verkopen en geld kan verdienen. Zo is er voor beide partijen een win-win situatie. Nu nog een persoon vinden die ons kan uitleggen hoe je zeep maakt en het zou zien zitten om iemand op te leiden. En dan moeten we nog iemand vinden die bereidt is dit werk op zijn/haar schouders te nemen.
Je ziet het staat nog in kinderschoenen, dus hopelijk kan ik er de volgende keer meer over vertellen.
De activiteiten die we geven aan de kinderen met een beperking in Bangwé zijn allemaal hygiënisch getint. Zo zijn we op een zonnige vrijdag naar lake Tanganyika getrokken met 3 kinderen, 3 stukken zeep, handdoeken en verse kleren. =D Wat wassen we eerst, wat dan, wat als laatst? En leuk dat de kinderen deze trip vonden!
Maendeleo
Elke zaterdagavond is er in Maendeleo ‘bungalow’. Heel boeiend, hoor. Alle kinderen/jongeren/ouderen die daar wonen verzamelen dan. Er wordt gezongen, geklapt, gedanst. Van een samenhorigheidsgevoel gesproken.
We hebben ook Brother Stan ontmoet. We hebben even kort met hem gesproken en vernamen dat hij binnenkort weer vertrekt. Hij was blij dat hij even terug was in Maendeleo en we merkten dat de mensen daar ook blij waren met zijn aanwezigheid.
Cultuur
Ik wist niet waaronder ik volgende vertelling moest plaatsen, dus ik plaats het onder cultuur want zoals we hier al gemerkt hebben is geloof voor vele mensen heel belangrijk. Daarom hebben we ook op een zondagvoormiddag een misviering bijgewoond.
Sabrina en ik waren samen met nog 3 andere studenten van België door Deo (van het radiostation van Kigoma) en Brooke (een sympathieke Amerikaanse missionaris) uitgenodigd om naar de kerk te gaan. Vrouwen moeten iets op hun hoofd dragen (zoals dat heel vroeger bij ons ook was). De misviering duurde een tijdje maar was heel boeiend. Maar op het einde was ik wel blij dat die sjaal van mijn hoofd mocht, want het was heel warm! =p
Iets wat niet zo hard met de cultuur te maken heeft, maar er toch aan gelinkt kan worden: Sabrina. =p Oke, ik zal mezelf even verduidelijken: Sabrina heeft een onsteking op haar voet. Ze is gestoken door een mug en door het zand en de warmte is heel haar voet begonnen opzwellen tot een mooie rode ballon. Met veel rusten en antibiotica nemen, zal ze er zel bovenop geraken. Ik heb dan ook alleen naar de Carmel School geweest. Geen nood, alleen met de dala dala gaan is niet gevaarlijk. Ik vond het zelfs spannend mijn eerste trip alleen door Kigoma.
Ik denk dat ik volgende verslagen voor een andere keer zal houden, want mijn tijd op internet zit er bijna op. (ik zit in een internetcafeetje en ze hebben betaald voor een uur internet.)
Ik probeer ook zo rap mogelijk een mailtje terug te sturen naar de mensen die mails sturen naar mij.
Even geduld =)
Tuta onana badai (tot later)
Veel liefs
Abonneren op:
Posts (Atom)
